Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Το λιοντάρι, η αλεπού και η ελαφίνα!!




Ένα λιοντάρι είχε αρρωστήσει, και κειτόταν μόνο στη σπηλιά του. Στο πλευρό του καθόταν η αλεπού και του κουβέντιαζε, για να τον διασκεδάζει.
Γύρισε τότε το λιοντάρι και της λέει:
-Αν μ' αγαπάς και θες να γιάννω, να με βλέπεις ζωντανό και να με χαίρεσαι, να πας και να μου φέρεις την ελαφίνα τη τρανή, με τα μεγάλα κέρατα, που κατοικεί στα δάση μέσα στα πεύκα τα δασιά και τρέχει στα βουνά. Σκέφτομαι και καταλαβαίνω ότι αυτή θα είναι το φάρμακο μου. Εσύ μπορείς να το καταφέρεις, ξέρεις πανουργίες και ξέρεις να βάζεις για δόλωμα λόγια γλυκά.
-Στους ορισμούς σου βασιλιά μου, απάντησε η αλεπού και τράβηξε να βρει την ελαφίνα.
Τη βρήκε να παίζει μέσα στο δάσος, κάτω από τα πεύκα και τρώει μαλακό χορτάρι.
Πήγε κοντά της και τη χαιρέτησε με γλυκό τρόπο.
-Γεια σου και χαρά σου κυρά ελαφίνα! Χαρούμενα μαντάτα σου φέρνω. Το έμαθες βέβαια το νέο, ότι ο βασιλιάς μας, ο κυρ-λέοντας, ο γείτονας μου, είναι άρρωστος βαριά και κοντεύει να πεθάνει. Σκέφτηκε λοιπόν, σαν ποιο από τα ζώα θα ήταν άξιο να βασιλέψει στον τόπο του. Μου τα αράδιασε όλα και μου είπε: ο αγριόχοιρος είναι κακόγνωμος, η αρκούδα είναι χοντροκέφαλη και με χοντρά φερσίματα, η λεοπάρδαλη είναι άγρια και η τίγρη φαντασμένη και θα ρημάξει το τόπο. Ένα βρίσκω μόνο, που του ταιριάζει να βασιλέψει. Την ελαφίνα που είναι πιο άξια από όλα. Είναι μεγαλόπρεπη και ωραία, ζει πολλά χρόνια, έχει μεγάλα κέρατα σαν κλαδιά δέντρου και όχι σαν τα άσχημα κέρατα του ταύρου. Τα κέρατα της είναι ο φόβος και ο τρόμος των φιδιών.
Για να μη σου λέω πολλά, σε διάλεξε για διάδοχο του για να βασιλέψεις ανάμεσα σε όλα τα θηρία που κατοικούν στα δάση. Και μη ξεχνάς την αλεπού τη κακομοίρα που της αξίζει δώρο, γιατί πρώτη σου έφερε τα συχαρίκια. Μίλα λοιπόν, περιμένω απόκριση. Να με συμπαθάς, μα δε μπορώ να λείψω πολλή ώρα από τον άρρωστο. Με γυρεύει και δεν μπορεί χωρίς τις συμβουλές μου. Θέλω να ακούσεις κι εσύ εμένα τη γριά, που ξέρω πολλά. Σε συμβουλεύω να έρθεις γρήγορα, χωρίς να χάσεις καιρό, και να βρεθείς κι εσύ δίπλα στον άρρωστο δίνοντας του λίγο θάρρος και παρηγοριά, όπως πρέπει σε κάθε ετοιμοθάνατο.
Η ελαφίνα που άκουγε τόσα παινέματα, τα πίστεψε και φούσκωσαν τα μυαλά της από τα ψεύτικα αυτά λόγια της αλεπούς. Τράβηξε λοιπόν για τη σπηλιά χωρίς να ξέρει τι την περίμενε.
Το λιοντάρι που το θέριζε η πείνα, μόλις την είδε, χύμηξε αμέσως επάνω της, μα δεν πρόφτασε να την πιάσει. Η ελαφίνα ξέφυγε με μια γρατζουνιά μονάχα στην άκρη του αυτιού της.
Από το φόβο της έτρεξε τόσο πολύ, που χάθηκε μέσα στα δάση.
Η αλεπού από την απελπισία της χτυπήθηκε και φώναξε:
-Ρόιδο τα έκανες βασιλιά μου. Πάνε οι κόποι μου χαμένοι.
Το λιοντάρι μούγγρισε από το θυμό του και τη λύπη του που έχασε τέτοιο φαγητό.
Άρχισε πάλι να παρακαλάει την αλεπού..
-Κυρά αλεπού ξέρω πως εσύ είσαι καταφερτζού και θα μου την ξαναφέρεις.
-Δύσκολα και μεγάλα πράγματα γυρεύεις αφέντη μου. Ωστόσο θα προσπαθήσω ξανά για να σε ευχαριστήσω.
Στο δρόμο ρωτούσε παντού αν είδαν την ελαφίνα με τα ματωμένα αυτιά. Κάποια στιγμή κάποιος της απάντησε και της έδειξε κατά που είχε πάει.
Μόλις βρέθηκε μπροστά της, αμέσως της είπε:
-Τι έπαθες και έφυγες με τέτοιο τρόπο;
-Δεν ντρέπεσαι καθόλου; Έχεις θράσος και έρχεσαι μπροστά μου μετά από αυτό που έγινε; Μην έρχεσαι κοντά μου και μη κάνεις κίνηση γιατί θα σε χτυπήσω με τα κέρατα μου. Δεν με ξεγελάς πλέον. Να πας να πεις αλλού ότι θα τους κάνεις βασιλιάδες.
Η αλεπού χωρίς να ταραχτεί απάντησε αμέσως:
-Κακομοίρα μου είσαι πολύ φοβιτσιάρα. Δεν ντρέπεσαι να λες στη φιλενάδα σου ότι λέει ψέματα. Ο κακομοίρης ο λέοντας ήθελε να σε πιάσει από το αυτί και να σε συμβουλεύσει πώς να φέρεσαι σαν βασίλισσα στους υπηκόους σου. Ήθελε να σου δώσει τις στερνές παραγγελιές του, αλλά εσύ ούτε το γρατζούνισμα του αρρωστημένου του ποδιού δεν άντεξες. Και να ξέρεις θύμωσε τόσο πολύ από το φέρσιμο σου που θέλει να κάνει βασιλιά το λύκο. Πω πω τί έχουμε να τραβήξουμε από αυτό τον τύραννο έτσι και γίνει βασιλιάς! Άκου με λοιπόν και μη φοβάσαι. Μια βασίλισσα θέλει θάρρος. Γίνε υπάκουη και θαρραλέα και ακολούθησε με.
-Δεν σε πιστεύω κάνε μου όρκο.
-Σου ορκίζομαι στα φύλλα του δάσους που τρως και στο νερό της πηγής που πίνεις, ότι δε θα πάθεις κακό από το λιοντάρι.

Έτσι την πίστεψε πάλι, μια και δεν πήρε το μάθημα της, και την ακολούθησε στη σπηλιά.
Αυτή τη φορά το λιοντάρι την άφησε να μπει για τα καλά μέσα, και έπειτα χύμηξε και την έκανε κομμάτια. Άρχισε να τη τρώει με μεγάλη λαιμαργία.
Η αλεπού, κάποια στιγμή κι ενώ της έτρεχαν τα σάλια, κατόρθωσε και άρπαξε το μυαλό και το έφαγε κρυφά, σκεπτόμενη ότι αυτή ήταν η αμοιβή της. Το λιοντάρι σαν έφαγε όλα τα σωθικά και τα κρέατα, έψαξε να βρει το μυαλό αλλά του κάκου.
-Κυρά αλεπού που είναι το μυαλό της ελαφίνας;
Η αλεπού πήγε και στάθηκε μακριά, και είπε: 
-Δεν είσαι καλά βασιλιά μου να γυρεύεις μυαλό σε αυτό το ζώο. Αν είχε μυαλό θα ερχόταν δύο φορές στη σειρά να πέσει στα νύχια σου;


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...